Woensdag 7 oktober begonnen we weer aan onze twee jaarlijkse vlucht naar The Gambia, om onze sponsorkinderen en hun families te bezoeken. We zijn zoals elk jaar gaan kijken wat voor schoolresultaten het afgelopen jaar hebben opgeleverd. We zijn daarin zeker niet teleurgesteld! Hieronder nemen we jullie mee in een verslag over onze bezoekjes bij de kinderen thuis en op de scholen.
(Wilt u de persoonlijke pagina’s van de kinderen voorzien van foto’s gemakkelijk bereiken? klik op hun blauw gekleurde namen en lees hoe het met ze gaat)
Een vlucht van bijna zeven uur. Langer dan gepland in verband een onaangekondigde tussenlanding op vliegveld Faro in het uiterste puntje van Portugal, zijn we blij dat de piloot het vliegtuig keurig aan de grond zet. Ook deze keer verbazen we ons, bij de eerste stappen op Afrikaanse bodem, over de heerlijke zwoele avondlucht met een mengelmoes van Afrikaanse geuren die onze neuzen binnendringen. Heerlijk, elke keer is de temperatuur en geur weer een verrassing.
Het wachten is op de koffers en de controle van de douane, dan lopen we de ontvangsthal in. Uit de menigte van veel wachtende mannen stormen twee gillende meiden op ons af. Het weerzien is altijd vol blijdschap en dank dat we weer in goede gezondheid in Afrika zijn. De overvolle koffers worden overgenomen en stappen we in de gammele, aan alle kanten gedeukte, taxi die de meiden voor ons hebben geregeld Op naar ons tweede thuis bij familie Dibba.
Na een paar dagen acclimatiseren, wat door de hitte overdag en zeker in de huisjes s’nachts behoorlijk zwaar is, gaan we aan de slag met het uitdelen van spullen die mensen in Nederland aan ons mee hebben gegeven. De kinderkleertjes gaan naar een prachtig klein meisje met een snoetje om op te vreten. Haar broertje en zusje durven al iets vrolijker voor onze camera te poseren.
Als we toch op de compound zijn van familie Dibba controleren we als eerste het rapport van Omar L Dibba. Hij heeft een goed rapport er staat niet een onvoldoende op, we zijn tevreden. Op dezelfde compound woont ook zijn zusje dat het syndroom van down heeft en sinds vorig jaar maart door een persoonlijke sponsoring naar school kan gaan. Mariama is afgelopen jaar enorm ziek geweest. Er werd gevreesd voor haar leven. Op haar persoonlijke pagina op deze website, staan wat foto’s van de zieke Mariama Suwareh in het begin van het jaar en van de nu weer gezonde, vrolijke en enorm ondeugende Mariama.
We zijn een beetje gewend aan de hitte en beginnen met bezoekjes afleggen. Familie Bah, die in Bijilo wonen was als eerste aan de beurt. Alle drie de kinderen zitten nu op dezelfde school wat het schoolgeld betalen al iets gemakkelijker maakt. De moeder van Seedy, Mariama en Isatou is super enthousiast als ze ons ziet. Met haar weelderige omvang stormt ze op ons af. Onmiddellijk haalt ze uit het achterkamertje van hun twee kamer woning de schoolresultaten van de kinderen. Seedy Bah heeft het best goed gedaan en is over naar groep 6. Zijn zusje Mariama Bah had volgens moeder ineens een heel slecht rapport. Ze is haar verhaal op school gaan halen hoe dat mogelijk was. Het aangenomen zusje Isatou Bah had een erg goed rapport, daar was niets op aan te merken.
Ons volgend bezoek brengt ons naar Manjai. Daar wonen Marrie en zijn zusje Isatou. Als we op huisbezoek gaan zien we bij binnenkomst hun moeder op een matje op de grond liggen. In erg gebrekkig Engels probeert ze uit te leggen wat er aan de hand is. Ze tilt haar jurk op en we zien een smoezelig verbandje om haar onderbeen. Als ze het verband eraf haalt ligt er een lelijke wond van 3 bij 3 cm bloot. De wond ziet er nu rustig uit maar door haar uitleg horen we hoe rood en gezwollen haar been is geweest. Ze laat ons zien hoe ze deze wond verzorgt. Ze gaat voorzichtig met wat citroensap langs de wondranden om daarna het gebruikte en smoezelig verbandje, gemaakt van een reepje kledingstof, er terug op te leggen. De volgende dag zijn we even weer bij haar teruggegaan met schoon wondverband en uitleg hoe ze de wond daarmee kan verzorgen en verbinden.
Omdat Marrie zijn opleiding heeft voltooit is hij vanaf dit jaar niet meer in sponsoring. Maar we houden nog contact en volgen hem zeker nog een paar jaar. Marrie Corr heeft zijn opleiding aan de “Travel en Toerisme School” heel goed afgesloten! Zijn bijzondere inzet en doorzetting vermogen hebben hem dan ook gebracht waar hij nu is, … in het koude Rusland! Zijn zusje Isa-tou Corr heeft aan hem een goed voorbeeld genomen en doet goed haar best op school. Op haar rapport blinkt ze uit in de kookles.
Onze volgend viste is bij fam Joof. We bezoeken Sering en Omar. Het is op deze compound rumoerig en altijd druk, er wonen veel mensen/kinderen bij elkaar op een kleine ruimte. De Ieni mieni huisjes zijn tegen elkaar aangebouwd en de meeste hebben maar twee kleine kamers, waarvan sommige huisjes zelfs maar een kamer! De woninkjes zien er van buiten en van binnen grijs en grauw uit en bieden totaal geen privacy. Een kamer word overdag gebruikt als zitkamer. De ander is vaak een slaapkamer. Maar ook de zitkamer dient s’nachts om te slapen. Dan liggen de kinderen door plaatst gebrek gewoon in een gammele stoel of op een oude bank te slapen. Sering en Omar mogen zich daarentegen gelukkig prijzen, zij wonen met hun gezin in het hoofdgebouw van de compound. Dit huis heeft wel meerdere kamers. Aan de stijl van het huis is te zien dat het vroeger aanzien heeft gehad. Daar is nu helaas niets meer van over.Sering Joof is het jongste jongetje van het gezin. Hij is altijd vrolijk aanwezig. Omar Joof is minder spraakzaam en maakt geen contact.
We reizen af naar de voormalige hoofdstad van Gambia, Brikama en rijden daarna door naar een klein plaatsje iets verder, genaamd Kitty. In Brikama bezoeken we voor de laatste keer Pap-mousa Loum. Hij heeft een voetbalbeurs ontvangen en gaat zich helemaal op voetballen richten. We hebben hem veel succes gewenst en hopen zijn naam zeker nog eens tegen te komen.
In Kitty treffen we Salifu Sanyang. Salifu gaat zijn tweede schooljaar in dat ondersteund wordt door ons bijzondere project; VBTB (Van Basis Tot Beroep) dat in samenwerking met Samen Verder Valkenswaard in 2014 tot stand is gekomen. In dit zelfde project is ook Ida Dibba onder gebracht die nog een college gaat volgen en dan klaar is met haar studie. Salifu is nog lang niet zo ver. Hij heeft wel al duidelijk gemaakt dat hij de ambitie heeft om dokter te worden! Dat dat hem zal kunnen lukken geloven we meteen.
Na al deze innoverende bezoeken zijn wij uiterst tevreden over de resultaten. We hebben er een heel positief gevoel aan over gehouden en weten dat we echt hebben kunnen bijdragen aan echte kansen op een mooiere toekomst, van zeker een aantal Gambiaanse kinderen.
Alle sponsors danken we hartelijk voor het steunen van deze geweldige projecten!