Gezin Bah erg dankbaar voor alle hulp

Update: 4 juni 2017 regelmatig telefonisch contact met Fam Bah.

Het gaat goed met de familie. Moeder Bah is niet meer ziek geweest en is hersteld van haar buikoperatie. Haar hoge bloedsuikers en hoge bloeddruk lijken wat meer onder controle te zijn.

Vader Bah is nog steeds in Ferara Italië. Hij maakt het goed en wacht op zijn papieren om voor langere tijd in Italie te mogen blijven en te werken.

Regelmatig hebben we telefonisch contact met hem en zijn familie is Gambia. De kinderen doen het goed op school.

Verder hebben we met enige regelmaat bananen dozen opgestuurd gevuld met kleding en basis producten voor de familie in Gambia.

Update: 17 mrt 2017 Fam Bah bezocht.

Dankzij extra steun, van enkele gulle gevers, die deze familie een warm hart toedragen, hebben we familie Bah extra kunnen helpen zodat ze nu voor 6 maanden een dak boven hun hoofd blijven houden en er wat extra’s aan eten in huis is voor de komende tijd.

Bij aankomst op de compound van familie Bah is het opvallend rustig, de meeste kinderen zijn naar school. Er huppelen alleen wat kleintjes rond onze benen die graag een ballon van Linda, die met me mee is gereisd, willen.

Moeder Bah zit op het stoepje, moeizaam komt ze overeind. Drie dagen geleden hebben ze de wond nogmaals gehecht en nu heb ik er veel pijn aan geeft ze aan.

Als we binnen op de smoezelige bank gaan zitten, die de grootste kinderen s’nachts als bed moeten gebruiken omdat er maar een slaapkamer is, controleer ik eerst haar bloeddruk en blds (bloedsuikers).

Beide zijn veel te hoog. Ze gaat deze ochtend haar verband wisselen in het ziekenhuis, dus gaan we met haar mee, ook Linda en het jongste dochtertje van de familie gaan mee.

In het ziekenhuis is het wachten geblazen. Wachten op haar persoonlijke verpleegster die juist bij een operatie moet assisteren.

Als ze eindelijk aan de beurt is knipt de verpleegster de “gewone”draadjes weer los en begint de wond schoon te maken. Linda gaat er veiligheidshalve bij zitten, het is geen prettig gezicht en aan mvr Bah haar gezicht te zien ook behoorlijk pijnlijk.

Op mijn verzoek wordt nogmaals de blds en bloeddruk gecontroleerd en krijgt ze “voor één week” medicijnen mee waaronder meteen een erg hoge dosering voor haar bloedsuikers en vier verschillende tabletten voor de bloeddruk.

Zo gaat dat dus in Afrika, voor een weekje medicatie en dan stopt het weer! Het kost te veel en is absoluut niet te betalen voor de meeste mensen.

Als ik drie dagen later nog eens bij haar langs ga merk ik dat de bloeddruk tabletten al op zijn. Heeft ze, ondanks het herhaaldelijk uitleggen, de medicijnen verkeerd ingenomen!!

Bij een klein privé kliniekje bij haar in de buurt zijn we daarom enkele afspraken gaan maken om haar bloeddruk en blds regelmatig te controleren en haar medicatie gebruik te controleren.

Daarbij hebben we een schriftje gemaakt waar ze alle waardes voortaan in op moet schrijven.

De oudste zoon van 22 jaar heeft op dit moment de vader rol op zich genomen en zorgt nu voor het hele gezin. Hij probeert zo goed en zo kwaad als  kan de jongere kinderen aan te sturen nu zijn moeder nog te ziek is, iets wat niet altijd even gemakkelijk is verteld hij.

Van het geld dat hij verdiend met haren knippen kunnen ze net van leven. Heeft hij niets te knippen, dan is er ook geen eten.

Vader Bah is nog steeds in Italië. Hij ziet er beter uit en niet meer als iemand die uit een concentratie kamp komt. Drie keer in de week krijgt hij les om de taal een beetje te leren.

Hij mist zijn gezin verteld hij in voice appjes die hij stuurt. Plannen om terug te gaan zijn er nog niet, hij blijft hoop houden dat hij in Europa kan werken om zo voor zijn gezin te kunnen gaan zorgen.

P.S.
( Mochten er mensen zijn die specifiek dit gezin willen ondersteunen zodat het gezin in hun huis kan blijven wonen en ze te eten hebben. Doneer dan op: IBAN NL16-RABO-0102-4616-43 met vermelding van: Familie Bah. ..Dank U )

Update: 11 febr 2017 Er is weer een beetje hoop.

Moeder Bah is geopereerd en thuis. Ze is nog steeds erg verzwakt en heeft veel last van haar buikwond. Een operatiewond van ongeveer dertig centimeter aan haar onderbuik.

Aan de rechterkant is de wond nog steeds open. Omdat het nog niet dicht is en ze nog veel pijn heeft moet ze dagelijks, te voet, naar het ziekenhuis om de buikwond te laten controleren en het verband te verschonen. Dat is zwaar, verteld ze tegen mijn vriendin Eline Klein die op dit moment in Gambia is en voor ons bij familie Bah op bezoek is gegaan.

Eline heeft tijdens haar bezoek een zak rijst voor de familie geregeld en ze heeft moeder een beetje taxi-geld gegeven, om de komende dagen naar het ziekenhuis te kunnen gaan. Daarbij heeft Eline nog een paar buisjes met vitamine tabletten achter gelaten. Begin maart gaan wij zelf weer naar Gambia en hopen dat het dan een heel stuk beter gaat met moeder Bah.

Vader Bah is ondertussen getransporteerd naar een ander kamp in Italië. Op dit moment is hij in het plaatsje Ferara in het noorden van Italië. Hij maakt het goed en heeft te eten en te drinken.

Ebou legt me nogmaals uit, door middel van een voice berichtje, waarom hij toch de oversteek heeft gemaakt. Het is enorm onrustig in Libië en er waren op verschillende plaatsen gevechten uit gebroken. Volgens Ebou was het er steeds gevaarlijker en er verdwenen zelfs veel zwarten, zoals hij zelf zegt.

Ebou vertelt dat er dagelijks zelfs zomaar migranten werden geëxecuteerd. Ook waren er veel mishandelingen en afpersingen. De Arabier die zijn overtocht zou regelen heeft hem daarom overgehaald toch de oversteek te maken omdat het ook in zijn kamp te gevaarlijk werd.

Op dit moment heeft Ebou een identiteit kaart gekregen zodat hij nu ook buiten het kamp mag komen. Daarbij krijgt hij binnenkort een verblijfsvergunning voor zes maanden.

We blijven in contact doordat hij van anderen soms even een telefoon mag lenen om een voice boodschap in te spreken.

Het is nu aan Ebou wat hij wil gaan doen, of hij wil blijven en er achter komen hoe moeilijk en zwaar de werkelijkheid hier in Europa is, of dat hij toch terug wil naar Gambia. We wachten af wat er gaat gebeuren en laten de keus bij Ebou zelf.

Update: 29 jan 2017 Vader Bah in Italië

Vader Bah heeft een telefonisch gesproken boodschap gestuurd en laat ons weten toch te zijn overgestoken richting Italië. Hij verontschuldigt zich en gaf aan geen andere uitweg te hebben gezien dan toch maar over te steken.

Ebou zegt, zoals hij al in eerdere gesprekken had aangegeven, dat uit Libië wegkomen om richting Gambia te reizen niet mogelijk was en hij daarom toch deze ook enorm risicovolle weg heeft gekozen. Wij zijn in ieder geval al heel blij dat hij tenminste nog leeft. Van hieruit gaan we kijken hoe nu verder.

Update: 27 jan 2017 Moeder Bah is geopereerd en in levensgevaar.

De moeder van familie Bah is op aanraden van Stichting BINTA drie dagen geleden geopereerd.
De oudste zoon liet ons weten dat ze op dit moment nergens op reageert. Ze heeft niets gegeten en niets meer gedronken.

Ze was al flink verzwakt voor de operatie dus is het nu erop of der onder. Hij, zijn andere broers en zusjes en wij, maken ons grote zorgen en zijn heel bang dat het misschien niet meer goed gaat komen met hun moeder.

Update: 17 jan 2017 De tegenslag houd niet op

Ondertussen is het gezinsdrama groter geworden. De moeder is al een tijdje ernstig ziek. Dit is ten gevolgen van haar laatste zwangerschap.

Haar kindje is vorig jaar dood geboren en sindsdien heeft ze enorme buikklachten. Ze moet eigenlijk geopereerd worden. Momenteel ligt ze in het ziekenhuis. Dit gezin heeft niet eens geld om eten te kopen, laat staan een operatie te betalen…………

P.S.
( Mochten er mensen zijn die dit gezin willen ondersteunen zodat het gezin in hun huis kan blijven wonen en ze te eten hebben. Doneer dan op: IBAN NL16-RABO-0102-4616-43 met vermelding van: Familie Bah. ..Dank U )

15 jan 2017 Column: Een missie

Libië, een Afrikaans land aan de Middellandse Zee met een turbulente geschiedenis. Een land dat 42 jaar lang geregeerd werd door dictator Khadhaffi, die in 2011 werd vermoord.

Na jaren van verdeeldheid regeren er nu drie regeringen, wat aantoont hoe verdeeld het anno 2017 is. Men noemt dit land een wetteloos wespennest. Naar dit land worden, vanuit Zuid- en West-Afrika, duizenden migranten vervoerd om uiteindelijk de oversteek naar het eiland Lampedusa te wagen.

Onder hen vele gelukszoekers die Europa als een onuitputtelijke bron van rijkdom zien. Maar ook een heleboel gewone eerzame Afrikaanse burgers. Mensen die in eigen land geen werk hebben. Mensen die al jarenlang onder het juk van regeringen hun vrouw en kinderen amper kunnen voeden of naar school kunnen laten gaan.

Al decennia lang ervaren zij geen enkel vooruitzicht op een betere toekomst. Deze mensen zijn gemakkelijke prooien voor mensensmokkelaars. Meedogenloos en onder valse voorwendselen, dat er veel werk is in Europa, halen ze deze arme mensen over de gevaarlijke tocht te maken.

Afgelopen oktober was ik weer in Gambia om schoolgelden te betalen en werd met mijn neus op de trieste feiten gedrukt. De vader van een sponsorgezin is naar Libië gegaan om de oversteek te wagen. Een man die keihard wil werken voor zijn gezin, waaronder een weesmeisje dat ze liefdevol hebben opgenomen.

Zijn oudste zoon gaf me een telefoonnummer waarmee hij soms contact heeft met zijn vader. Ik heb gebeld en vader Ebou met klem verzocht toch alsjeblieft terug te keren naar zijn gezin, wat hij me beloofde.

Drie maanden verder en Ebou is nog steeds aan de Libische kust. Terugkeren is moeilijker dan we dachten in het wetteloos corrupte Libië.

Op dit moment verblijft Ebou in een kamp waar het ’s nachts bar koud is. Voedsel krijgen ze amper en aan schoon water is een groot gebrek.

De eens zo krachtige Ebou is al flink verzwakt. Als ik hem kort telefonisch spreek, zegt hij graag terug te willen en spijt te hebben van zijn beslissing.

Nu hoor ik u al denken: dat is toch zijn eigen schuld, had hij maar niet moeten gaan! Maar, kent u zijn eerdere leefomstandigheden? Weet u hoe zwaar het is om je gezin niet te kunnen voeden?

Ebou heeft alleen maar gehandeld uit oprechtheid en daarom is mijn oprechte missie in 2017: proberen Ebou terug te laten keren naar zijn vrouw en kinderen!

© Lisette Sprengers

Plaats een reactie