Na een rustige vlucht van Amsterdam naar Banjul en een tussenlanding op het Kaapverdische eiland Sal, komen we aan in het donkere Afrika.
Het was inmiddels pikkedonker geworden. Met de bus worden we keurig bij het hotel afgezet. Brutaal als sommige Nederlanders kunnen zijn…( mijn oprechte excuses! )… glip ik naar de balie en wordt snel geholpen door een vriendelijke Gambiaan.
De lange rij wachtende vakantiegangers laat ik achter me en na een lekkere douche lig ik twintig minuten later al tussen de witte lakens. De werkvakantie is begonnen!
(Als u de persoonlijke pagina’s van de kinderen, voorzien van foto’s, gemakkelijk wil bereiken? klik op de blauw gekleurde namen en lees hoe het met ze gaat)
S, morgens vroeg neem ik als ontbijt; tapalapa stokbrood, gebakken eitje met ui en een groot glas wonjosap. Heerlijk, …de tapalapa en wonjosap heb ik gemist.
Die twee blijven mijn favoriet hier in Gambia. Hoewel het nog erg vroeg is voelt de lucht aan als een warme stoomwolk boven een hete pan met kokende aardappelen.
Als daar even later een felle zon bijkomt is de Afrikaanse sauna compleet. De rest van de dag blijft het puffen bij elke actie die we ondernemen.
Zoals elk jaar bezoek ik mijn familie Dibba als eerst. De blij verraste reactie van, Ellen, Fatoumatta, Ida, Mariama, Omar en moeder Fily zijn allerhartelijkst.
Omdat het temperatuurverschil zo groot is besluiten we, samen met twee medereizigers uit Valkenswaard, Marion Veekens en haar dochter Elkie, om de eerste dag in Afrika te gaan acclimatiseren.
Mariama, het meisje met het Syndroom van Down komt steeds dicht naast me zitten en zegt regelmatig, “I miss you Binta, I love you Binta” en keuvelt dan verder in haar eigen taal, waar ik nog steeds geen touw aan vast kan knopen.
Ondertussen bewonderen we het prachtige baby’tje van Fatoumatta die zes weken te vroeg is geboren en echt ieniemienie is. Ondanks de enorme hitte is baby’tje Aleeza goed ingepakt en een waar zoekplaatje tussen al die prachtig Afrikaans gekleurde doeken.
Als de zon die dag eindelijk de zee is ingezakt koelt het een beetje af en niet veel later geven enorme bliksem schichten een ander licht aan de hemel. Met de flitsen komt ook een oorverdovend gedonder steeds dichterbij.
Als plots een scheur in de hemel ontstaat komt de regen er met bakken uitgevallen. Binnen enkele seconden zijn straten kleine riviertjes en baant het water zich, met grote snelheid, een weg richting Atlantische oceaan. De hele verdere nacht blijft het onophoudelijk dikke druppels regenen.
Hopelijk zijn dit de laatste resten van de Moesson regen die elk jaar ongeveer in oktober ophoud.
Op dag twee gaan we een bezoekje brengen aan Familie Bah. We gaan kijken hoe het met onze sponsor kinderen Seedy, Mariama en Isatou Bah gaat.
Als we in de straat aankomen zijn nog niet uitgestapt of een hele blije mama Bah komt op ons toegelopen. Uitnodigend vraagt ze of we verder komen en over een rommelige binnenplaats, gaan we naar haar twee kamer huisje. Eenmaal binnen verwacht ik een pas geboren baby te zien. Ze was ongeveer drie maanden zwanger toen ik de vorige keer op bezoek was.
Helaas het blijkt anders te zijn gelopen,…. mama Bah verteld dat ze haar kindje heeft verloren. Ze zegt, “Binta I have a lot of stress”. Dan verteld ze ons dat haar man, die in maart nog in Senegal aan het werk was, alles heeft opgegeven om via Libië naar Italië te reizen zodat hij in Europa kan gaan werken en zijn gezin een beter leven kan bezorgen.
Ik ben in Shock! Het laatste bericht dat ze van hem was twee en een halve week geleden. Ik ben bang dat hij, net als zovele andere Gambianen zonder werk en toekomst in hun eigen land, is geronseld met foutieve voorwendsels.
Hij heeft beslist de gevolgen die dit voor zijn kinderen en vrouw heeft niet overzien anders had hij dit nooit gedaan! Met een knoop in onze maag verlaten we de familie en beloven de volgende dag terug te komen om in ieder geval het schoolgeld te betalen van haar kinderen die in ons sponsorproject zitten.
De volgende dag trek ik er alleen op uit. Het word een dag van, meerdere gezinnen bezoeken om daarna nog even bij familie Dibba op de compound te genieten van het alledaagse Afrikaans leven.
Het is nog steeds behoorlijk heet en bij elke inspanning moet er veel water worden gedronken want mijn lichaam raakt aan alle kanten straaltjes water kwijt. De zon staat branden aan een strak blauwe lucht en er is geen zuchtje wind. Het gezin dat ik die dag als eerste bezoek ken ik al vele jaren en daarbij voelt hun twee kamerhuisje aan als de oven van een bakkerij.
Het sponsorkind Isa-tou, waar ik voor kom, is niet thuis en dus moet ik in het bakkerij-huisje wachten. Sloom van de hitte verlang ik ter plekke intens naar het zwembad van het hotel. Als ze eindelijk thuiskomt hoor ik meteen dat er problemen zijn op haar school. (lees Isa-tou)
Ook krijg ik de laatste, toch wel bijzondere informatie, over hun zoon Marrie Corr die vorig jaar naar Rusland is vertrokken.
Ik ben een aantal dagen druk bezig met, het controleren van schoolresultaten, naar banken gaan, om daarna weer de stortingsformulieren te overhandigen op de scholen.
Er zijn twee nieuwe sponsorkinderen bijgekomen, Penda Sanneh en Pa Salla H Fadera. Dus daar moesten ook gesprekken mee worden gevoerd en reglementen worden uitgelegd.
Op de scholen koop ik de nodige schoolspullen die onze nieuwe studenten nodig hebben zoals; uniformen, boeken en de verplichte zwarte schoenen worden op de bont gekleurde en uiterst chaotische markt in Serakunda gekocht. Samen met Fily ga ik nog op bezoek bij Salifu Sanyang die het verste weg woont, voorbij Brikama.
Zo bezoek ik onder andere ook Sering en Omar Joof, waar ik met vader Joof afspreek om een dagje te gaan zeevissen, samen met mijn medereizigster Elkie. Ons doel? … een paar dikke barracuda’s vangen!
Op de afgesproken dag wordt de boot met gezamenlijke kracht te water gelaten en alsof we nooit anders hebben gedaan springen we aan boord.
Onze hengels worden door de crew voorbereid en het wachten op vangst kan beginnen. Helaas lukt het ons niet om ook maar één Barracuda aan de haak te slaan.
De crew besluit over te gaan naar een andere vistechniek. Behendig worden er door hun alvast garnalen en krab-lijfjes aan haken vastgemaakt. Ondertussen lonkt het frisse zeewater ons, na al die uren van felle zon. We zouden best graag een plons in de Atlantische oceaan willen maken en vragen of dat kan. Natuurlijk!
Spring er maar in hoor. Nog voordat hun woorden zijn uitgesproken liggen we al als twee dolfijnen te spartelen in het verkoelende water. Dat moet natuurlijk worden vastgelegd en terwijl we, maar enkele tellen, poseren voor de camera wordt de afstand naar de boot heel snel groter.
Elkie, die iets meer kracht blijkt te hebben dan ik, slaagt er in om terug te zwemmen naar de boot. Ikzelf merk dat ik de grootste moeite moet doen om niet verder af te drijven. En na herhaaldelijk proberen, met mijn beste zwem capaciteiten, geef ik het op. Het lukt me gewoon écht niet om naar de boot terug te zwemmen, de stroming is te sterk!
Daar lig ik dan, als een nietig dobbertje in die grote oceaan. Niks geen dolfijn acties meer maar overgeleverd aan een oneindige grote poel van zeewater! Zo moet het dus voelen bedenk ik me, ongewild in zee terecht komen en niets anders zien dan water en nog eens water.
Ondertussen had de crew al gezien dat mijn pogingen op niets uitliepen en waren met een Elkie nog aan de rand van de boot bungelt al naar me toe komen varen. Behendig werd ik opgepikt en weer aan boord gehesen. Een goed afgelopen avontuur met een hele wijze les, … onderschat de zee nooit!!
Bijzonder mooi op deze reis was wel, dat we enkele kraamklinieken hebben bezocht. Elkie, die van beroep verloskundige is had wat spullen bij die ze graag persoonlijk wilde overhandigen in een kraamkliniek.
De eerste kliniek waar we kwamen was een kraam gedeelte dat vastzat aan een ziekenhuisje. Een zestal kraamvrouwen die al bevallen waren lagen in een ruime kamer op ziekenhuisbedden. Drie vrouwen waren, in een kamer naast de kraambedden afdeling, nog bezig om te bevallen.
Ons vierkoppig tellende gezelschap mocht gewoon even naar binnen om met de kramende vrouwen spreken.
Zonder man of enige andere familie die aanwezig is. Met geen sprankeltje comfort doorstaan deze vrouwen de bevalling onder leiding van een stugge onvriendelijke bejegening door de vroedvrouw ter plekke. Respect voor alle vrouwen die in Afrika bevallen!
Helaas, deze werkvakantie is te snel voorbij gegaan! Twee weken van enorme hitte, intens genieten, grote verwondering en zeemeermin te zijn geweest, is het tijd om naar Nederland terug te gaan.
Daar gaan we ons veel te jachtige ritme weer oppakken en in stilte verlangen naar de volgende reis!